یکی از دلایل افسردگی ها وناآرامیهای روانی ما که اغلب از آن غافلیم آن است که ما نمی توانیم دیگران راببخشیم و بدتر حتی نمی توانیم خود مان را ببخشیم!!
شاید باور نکنید اما یک بخشش واقعی و اصیل ، قدرت برپایی انقلابی میمون و مبارک را در روان ما خواهد داشت به طوری که بتوانیم با کمترین وساده ترین ترین عمل معنای واقعی زنده بودن را تجربه کنیم !
دوستان !حقیقت آن است که بخشش شرایطی دارد که من در حد توان به آنها می پردازم :
اولین و اصلی ترین شرط بخشش آن است که ما بدون چشمداشت خود!! و دیگران را ببخشیم ومنتظر جبران آن نمانیم زیرا همین اتنظار برای تلافی عمل ما توسط دیگران دو باره لحظه هامان را نابود خواهد کرد!
شرط مهم و جالب دیگر بخشش آن است که ما نباید بدی های دیگران را فراموش کنیم بلکه باید آنها را ببخشیم. « ماهاتما گاندی» در این زمینه می گوید نمی توانم فراموش کنم بلکه می توانم ببخشم!
ویکی دیگر از بزرگان هم جمله جالب و تامل بر انگیزی دارد : فراموش کردن کار انسانهای ابله است و بخشش کار انسانهای بزرگ !
پس از حالا اینگونه زندگی کنیم : ببخشیم وبرویم!، بی چشمداشت، بی فراموشی!!!
زیرا حافظ می فرماید :
تو با خدای خود انداز کار و دل ، خوش دار                                      که رحم اگر نکند مدعی، خد ا بکند.