اختلالات رفتاری و روانی در فرزندان اول
اولین فرزندان در هر خانواده از یک
موقعیت برتری برخوردارند. مراقبت بیش از حد به جهت ثمره یک عشق سرانجام یافته بودن،
بعضا اولین نوه بودن نزد پدربزرگ ها و مادربزرگ ها در سلسله مراتب نظام خانوادگی از
یک موقعیت مطبوع مزیت یافته ای بهره مند هستند. این موقعیت تا زمان تولد دومین
فرزند ادامه می یابد ولی با تولد فرزند دوم ناگهان محبت و توجه والدین و دیگر
اطرافیان نسبت به آنان کمتر می شود و فرزند اول از موقعیت مطبوع و مزیت یافته ای
تنزل می یابد. از آنجائیکه والدین و اطرافیان الگوی رفتاری خاصی برای نحوه برخورد
خود با فرزند اول در مقابل این تنزل ندارند و اغلب با رفتارهای ناشیانه خود فرزند
اول را نسبت به فرزند دوم نه تنها بی علاقه می کنند بلکه حسادت را در وجود او
نهادینه می نمایند و یا با توجه بیش از حد او را دچار نخوت و تکبر می کنند. بررسی
هایی که کارشناسان انجام داده اند مؤید این مطلب است که تظاهرات رفتاری روانی در
فرزندان اول نسبت به سایر فرزندان بیشتر است که دلیل عمده آن تنزل مرتب فرزند اول
پس از کودک دوم است و کاهش توجه و محبت اطرافیان موجب آن می شود که فرزند اول سعی
نماید با نشان دادن اختلالات رفتاری و روانی به هر قیمتی که شده دوباره آن موقعیت
را به دست آورد.
رفتار تبعیض آمیز والدین
بسیاری از والدین که نسبت به جنسیت
فرزند خود حساس هستند و با یک نگاه فرزند پسر را به دختر ترجیح می دهند بعد از تولد
دومین فرزند پسر در رفتار تبعیض آمیز نسبت به جنسیت فرزند دوم آنقدر افراط می کنند
که فرزند اول دچار عقده روانی می شود. این مورد در بسیاری از خانواده ها به فرزند
سوم یا چهارم نیز تأثیر می کند. والدین پس از چند فرزند بالاخره به اصطلاح جنسشان
را جور می کنند در میان چنین خانواده هایی رابطه فرزندان با یکدیگر بسیار خصمانه
است.
یکی می گفت: وقتی بچه بودم آنقدر از رفتار تبعیض آمیز والدینم رنج برده ام
که با کوچکترین رفتار تبعیض آمیز از کوره در می روم و چند روزی دگرگون می شوم،
برادرم که فقط ?? ماه از من کوچکتر بود، سوگلی خانواده شده بود بطوریکه نه تنها
والدینم بلکه سایر اقوام نیز به من کوچکترین اهمیتی نمی دادند. همه جا او را مطرح
می کردند، نقل مجلس بود و دردانه همه مخصوصا مادرم روزی صد دفعه قربان صدقه اش می
رفت و برایش اسپند دود می کرد، مرا به حال خود رها کرده بود، کودکی من در چنین
وضعیتی سپری شد. یکی از راههای پیشگیری اختلالات روانی و رفتاری در فرزندان رفتار
یکسان با فرزندان است.
با شب ادراری کودکان چه باید کرد؟
با این که کودکان در حدود
سن سه، تا چهارسالگی کاملا از لحاظ نگه داشتن ادرار تربیت‌شده‌اند ولی باز
هم شب ادراری مشکل شایعی‌درکودکان شش تا هشت سال است. این مساله‌بیشتر در
پسر بچه‌ها و در خانواده‌هایی که یکی یاهر دو والد کودک در هنگام کودکی مشکل
شب‌ادراری داشته‌اند، شایع‌تر می‌باشد. علل شب‌ادراری بسیار متعددند. از علل
شایع آن این است‌که مثانه کودک شما ظرفیت کمتری نسبت به مثانه‌کودکان
همسال خود دارد یا این که کودک قادرنیست زمانی که مثانه‌اش از ادرار پر
شده را درک‌و ابراز کند یا به هنگام استرس‌های عصبی و ترس‌قادر به نگه
داشتن ادرار نیست، به ندرت از علل‌شب ادراری بیماری یا مشکلات در
آناتومی‌دستگاه ادراری است.
حدود 15% از کودکان که رختخواب خود
راخیس می‌کنند به تدریج کاملا بهبود پیدا می‌کنند،اما مواردی که در ذیل گفته
می‌شود، قدم‌هایی‌است که شما می‌توانید انجام دهید تا بهبودی ازشب ادراری
زودتر اتفاق بیافتد;
- به کودک اطمینان بدهید که شب ادراری‌در سن او
مساله طبیعی می‌باشد و تقصیر او نیست وبه او بفهمانید که او این کار را از
روی عمد انجام‌نمی‌دهد. هیچ وقت او را تنبیه نکنید و مطمئن‌شوید که دیگر
اعضای خانواده نیز او را به علت‌شب ادراری مسخره نمی‌کنند.
- به
کودک اجازه ندهید مایعات زیاد،دوساعت قبل از این که به رختخواب برود
بنوشد.
- کودک راقبل از خواب حتما به دستشویی‌ببرید.
- اجازه
دهیدکودک خودش ملحفه‌های‌خیس را عوض کند.
بدرفتاری در کودکان
کودکان از بدو تولد بی تربیت، گستاخ، زورگو یا خودخواه
نیستند. این خصوصیات رفتاری، اکتسابی اند زیرا کودکان با بروز این حرکات به آنچه که
می خواهند میرسند، مگر اینکه به موقع مداخله کرده و به کودک نشان دهید که این
رفتارهای عجیب و غریب، فایده ای ندارد و تنها باعث بدتر شدن شرایط می شود و سعی
کنید او را به رفتار قابل قبول تری تشویق نمایید. مطالب زیر راهکارهایی را به صورت
مرحله به مرحله برای رویارویی با 10 مشکل عمده کودکان ارائه می دهد.
مشکـــل
اول: مسایل مـــادی
با گفتن کلمه نمی خرم، هرگز احساس گناه نکنید. مشاجره های
بین والدین و فرزندان معمولاً خوشایند نیست ممکن است بارها پیش آمده باشد که
فرزندتان از تصمیم گیری شما خوشش نیامده است.
رعایت حق تقدم و اولویت را به او
یاد دهید
در تعطیلات و جشن تولدها، از کودکتان بخواهید لیستی از آنچه را که دوست
دارد تهیه کرده و آن چیزهایی را که بیشتر دوست دارد در اولویت قرار دهد. خردسالان
را تشویق کنید آن چیزی را که دوست دارند با نقاشی برایتان بکشند. موقع پخش پیامهای
بازرگانی، تلویزیون را خاموش کنید. تحقیقات نشان داده است که هر چه کودکان کمتر
پیام های بازرگانی تلویزیون را ببینند کمتر برای خرید چیزهای جدید بهانه گیری می
کنند. به همین دلیل تلویزیون را در زمان پخش آگهی ها خاموش کرده و یا برای آنها
توضیح دهید همه چیزهایی را در این آگهی ها تبلیغ می شود واقعیت نداشته و صرفاً
شگردی برای فروش بیشتر محصولات شرکت های تجاری است.
به کــــودک خود یاد بدهید
آنچه دارد به دیگــــران نیــــز ببخشد.
بی حوصلگی
برای غلبه بر بی حوصلگی در زندگی از این راهکارها سود
برید:
1-سعی کنید هر از چند گاهی در زندگی خود تغییراتی هر چند جزئی ایجاد
کنید.
2- بی کاری و فقدان فعالیت یک عامل مهم در ایجاد بی حوصلگی ست. دست به کار
شوید با نشستن و به نقطه ای خیره شدن چیزی عوض نمیشود. برخیزید و به کاری مشغول
شوید.
3- حس پوچی و این باور که زندگی، شغل و فعالیتهای شما بی معنی میباشند
میتواند شما را تا مرز خود کشی پیش برد. شما نباید زندگی خود را یک دایره بی پایان
و هدف بدانید. این وظیفه خود شماست که به زندگی خود معنا بخشید.
4-هر روز یک چیز
جدید یاد بگیرید و به علم خود بیفزایید.
بیماری آلزایمر یک اختلال پیشرونده مغزی است که باعث تخریب سلول‌های حیاتی مغز
می‌شود.
بیماری آلزایمر، افراد بالای 65 سال را تحت تاثیر قرار می‌دهد ولی در
مواردی نیز در افراد جوان‌تر هم مشاهده شده است. باید به این نکته توجه داشت که
بیماری آلزایمر بخشی از روند عادی پیری نیست. همچنین آلزایمر یک فراموشی ساده محسوب
نمیشود.
این بیماری معمولا با تغییراتی در رفتار و حافظه شخص آغاز می‌شود و در
نهایت بر روی کلیه توانایی فرد مثل درک کردن، یادآوری، تفکر، برقراری ارتباط و حتی
انجام کار‌های ساده تاثیر می‌گذارد.
همچنین در بیماری آلزایمر، تغییرات متعددی
در مغز بیمار رخ می‌دهد که باعث کوچک شدن مغز و نیز از بین رفتن سلول‌های مغزی
می‌شود و به جای آنها، لکه‌های متعددی با اشکال خاصی به نام پلاک‌های پیری
می‌نیشیند.
بر اساس این گزارش، علت اصلی بیماری آلزایمر ناشناخته است. با این
وجود عواملی مانند سن و پیشینه خانوادگی را به آن بی‌ربط نمی‌دانند. این عوامل
همیشه و صد درصد موجب بیماری نمی‌شوند ولی می‌توانند به آن مرتبط باشند.
اکثریت
افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند، بیشتر از 65 سال سن دارند و هر چه سن
بیشتر باشد احتمال ابتلا به این بیماری افزایش می‌یابد. البته با این حال افرادی
هستند که در سنین 40 یا 50 سالگی گرفتار آلزایمر شده‌اند.
همچنین افرادی که یکی
از والدین، برادر و یا خواهرشان مبتلا بوده‌اند، شانس بیشتری برای گرفتن این
بیماری را دارند تا افرادی که هیچ گونه پیشینیه‌ای ندارند.
.::مرجع کد آهنگ::.
.::دریافت کد موزیک::.
